# tags
3D σχέδια
Τρισδιάστατο αρχιτεκτονικό σχέδιο
Τρισδιάστατη φωτορεαλιστική απεικόνιση
3D απεικόνιση
3D απεικόνιση σπιτιού
Φωτορεαλιστικά σχέδια
3D αρχιτεκτονική σχεδίαση
Φωτορεαλιστικά σχέδια σπιτιών
3D σχέδια σπιτιών
Μέρος 1ο : Αναλογική Εποχή
Οι τρισδιάστατες αρχιτεκτονικές απεικονίσεις θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι στην έκφραση μιας ιδέας καθώς και στην υλοποίησή της. Η ιστορική τους εξέλιξη συνδέεται άρρηκτα με την εξέλιξη της ίδιας της ζωγραφικής τέχνης. Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στο τρισδιάστατο αρχιτεκτονικό σχέδιο αποτέλεσε η σωστή απόδοση της προοπτικής στα έργα. Οι αρχαίοι έλληνες καθώς και οι αιγύπτιοι είχαν πετύχει με διάφορα τεχνάσματα να αποδώσουν την 3η διάσταση αλλά αυτά εγκαταλείφθηκαν κατά τον μεσαίωνα. Πολλοί καλλιτέχνες του 14ου αιώνα, για να σχεδιάσουν με ακρίβεια, ζωγράφιζαν πάνω σε γυάλινες επιφάνειες οι οποίες ήταν τοποθετημένες κάθετα προς το έργο που απεικόνιζαν. Επίσης, η παρατήρησή του αντικειμένου γινόταν από ένα σταθερό σημείο
(στόχαστρο ) έτσι ώστε η γωνία θέασης να παραμένει σταθερή. Την αληθινή όμως επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο ζωγράφιζαν οι καλλιτέχνες έφερε ο Filippo Brunelleschi με την ανακάλυψη της γραμμικής προοπτικής το 1415 . Πρόκειται ουσιαστικά για την Γεωμετρική τεχνική η οποία χρησιμοποιεί ευθείες γραμμές που δείχνουν το πώς φαίνονται τα αντικείμενα με βάση την απόστασή τους από το κοντινότερο προς το θεατή πλάνο του πίνακα. Μ’αυτόν τον τρόπο τα τρισδιάστατα αρχιτεκτονικά σχέδια της εποχής μπορούσαν πλέον να ακουλουθούν τους κανόνες τις οπτικής προοπτικότητας , απεικονίζοντας με μεγάλη ακρίβεια κτίρια, ιδέες ή και αντικείμενα.
Ο Brunelleschi ήταν ο πρώτος ο οποίος παρατήρησε ότι από συγκεκριμένες οπτικές γωνίες οι παράλληλες γραμμές σε αντικείμενα η και κτίρια δεν είναι πλέον παράλληλες αλλά συγκλίνουν προς ένα συγκεκριμένο σημείο στον ορίζοντα. Μ΄ αυτόν τον τρόπο πρωτοεμφανίστηκαν , τον 15ο αιώνα , οι πρώτες 3D αρχιτεκτονικές απεικονίσεις οι οποίες υπόκεινται στους κανόνες της προοπτικής. Αυτή η αλλαγή χάρισε την έννοια του βάθους και δημιούργησε καλύτερη αντίληψη του χώρου. Οι αρχιτέκτονες της εποχής μπορούσαν πλέον να ζωγραφίσουν τις ιδέες τους με ρεαλιστικό τρόπο , γεγονός που τους βοηθούσε να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Έτσι , χρονοβόροι και ακριβοί γλυπτικοί διάκοσμοι μπορούσαν να αντικατασταθούν με σκίτσα εξοικονομώντας χρόνο και χρήμα .
H αυτοσχέδια μέθοδος του Filippo Brunelleschi για την ορθή αναπαράσταση της προοπτικής περί το 1415.
Ορθογραφική προβολή με σκοπό την δημιουργία σχεδίων τα οποία απεικονίζουν το πραγματικό
μήκος των αντικειμένων.
Στα τέλη του 18ου αιώνα , ο Γκασπάρ Μονζ , έθεσε τις βάσεις για έναν νέο τρόπο αναπαράστασης τρισδιάστατων αντικειμένων , την παραστατική γεωμετρία. Πρόκειται για την αναπαράσταση ενός τρισδιάστατου αντικειμένου μέσω ενός συστήματος συντεταγμένων σε δυο διαστάσεις . Μέσω της ορθογωνικής προβολής του σε ένα κάθετο και οριζόντιο επίπεδο , επιτυγχάνεται η δισδιάστατη αναπαράσταση ενός τρισδιάστατου αντικειμένου . Αυτή η εφεύρεση είναι πάρα πολύ σημαντική καθώς αποτελεί το θεμέλιο των τεχνικών σχεδιάσεων όχι μόνο στην αρχιτεκτονική αλλά και στους γενικότερους κλάδους της μηχανολογίας και της ναυπηγικής (Tavares Carreiro and Pinto, 2018) . Η σημασία της κάτοψης στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό τονίζεται για πρώτη φορά από τον καθηγητή στην ecole polytechnique de Paris Jean-Nicholas-Durand ο οποίος αναφέρει “ η κάτοψη σχεδιάζεται πρώτη και στην συνέχεια η τομή ” και “ η όψη δεν είναι τίποτ’ άλλο από τον συνδυασμό αυτών των δύο ”.Αυτή η άποψη βέβαια , με τα σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία έχει καταρριφθεί προ πολλού.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1850 εμφανίστηκαν οι πρώτες αξονομετρικές απεικονίσεις οι οποίες σε συνδυασμό με σκιές κλίσης 45ο επέτρεψαν για πρώτη φορά μια αναπαράσταση του βάθους. Στα τέλη του 19ου αιώνα η αντίληψη του χώρου εξελίχθηκε από την μεταφυσική της προσέγγιση που μέχρι τότε επικρατούσε σε μια πιο καλλιτεχνική αντιμετώπιση . Σ αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθούν και ορισμένοι λιγότερο γνωστοί αλλά ευρηματικοί τρόποι τρισδιάστατης αρχιτεκτονικής απεικόνισης οι οποίοι αποκλίνουν από την ρεαλιστική αναπαράσταση. Ένα από αυτά αποτελεί το έργο του Joseph Michael Gandy το οποίο απεικονίζει την John Soane’s Bank of England . Εκτέθηκε για πρώτη φορά στην Royal Academy το 1830 και απεικόνιζε μέρος του κτιρίου σε συντρίμμια με απώτερο σκοπό την προβολή του εσωτερικού του. Εμπνευσμένος από έναν πίνακα του Ιταλού ζωγράφου Piranesi, ο πίνακας προβλήθηκε με μια ρήση του ίδιου του καλλιτέχνη “ θέλω να σηκώσω την οροφή αυτού του υπέροχου κτιρίου για να μπορέσετε να δείτε το εσωτερικό του με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο βλέπετε μια πίτα χωρίς το φύλο ”. Υπήρξαν επίσης και άλλοι αρχιτέκτονες όπως ο Étienne-Louis Boullée οπου έγιναν περισσότερο γνωστοί για τις τρισδιάστατες αρχιτεκτονικές απεικονίσεις των ανεκπλήρωτων έργων τους παρά αυτών που πραγματοποιήθηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απεικόνισή του για το Cenotaph for Newton . Ο τρόπος με τον οποίο το φως σχηματίζει ένα τόξο ακουμπώντας το αρχιτεκτόνημα , η ρομαντική αναπαράσταση του νυχτερινού ουρανού αλλά και των ανθρώπων αποτελούν δείγματα της αρχιτεκτονικής φαντασίας η οποία εκφράζει την τελειότητα του έργου . Πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα με την χρήση ψηφιακών μέσων. Στην ίδια λογική κινείται και ο Γάλλος αρχιτέκτονας Claude Nicolas Ledoux o οποίος απεικονίζει την πρότασή του για το Theatre of Besançon καθρεπτισμένη .
Boullée’s Cenotaph
for Newton, Interior.
Boullée’s Cenotaph
for Newton, Exterior.
John Soane’s Bank of England by Joseph Michael Gandy.
Μ ’αυτόν τον τρόπο, θέλησε να εκδηλώσει το πόσο προσιτή , στον κάθε θεατή ατομικά, ήταν η σκηνή του θεάτρου αλλά και τον προσωπομετρικό σχεδιασμό που χαρακτήρισε το έργο του. Θετικά στοιχεία τα οποία υπογράμμισε την πρότασή του , όπως η καλή ακουστική και η άνετη πρόσβαση στο θέαμα , αναδείχθηκαν μέσω αυτού του έργου . Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω έρχεται το αρχιτεκτονικό κίνημα του Bauhaus όπου στις δεκαετίες του 1920 διαφοροποιήθηκε από τις τρισδιάστατες αρχιτεκτονικές απεικονίσεις που είχαν ως κεντρικό άξονα την προοπτική και επικεντρώθηκε κυρίως σε αξονομετρικές αναπαραστάσεις. Το 1923 η έκθεση de Stijl κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος όπου αναπαραστάθηκαν αξονομετρικά σε παρόμοιο στυλ: λιτές γραμμές, τετραγωνισμένα σχήματα εμπλουτισμένα με τα βασικά χρώματα. Τον ίδιο χρόνο ο Walter Gropius υποτίμησε την σημασία της παλιάς “ ακαδημαϊκής” προοπτικής και επισήμανε τον ρόλο του αξονομετρικού . Αυτή η αλλαγή της κλίμακας από τις ανθρωποκεντρικές 3D απεικονίσεις σε αξονομετρικές έρχεται σε συμφωνία με την σχεδιαστική τους φιλοσοφία σύμφωνα με την οποία τα κτίρια αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα. Η χρήση απλών , διαγραμματικών γραμμών καθώς και του χρώματος αντικατοπτρίζει την μινιμαλιστική προσέγγιση της αρχιτεκτονικής της εποχής . Εν κατακλείδι , η μέθοδος και το στυλ του Bauhaus επηρέασε σημαντικά το international style και μετέπειτα αρχιτέκτονες όπως ο Le Corbusier . Κατά την δεκαετία του 60 πολλοί αρχιτέκτονες επηρεασμένοι από την τότε επίκαιρη κουλτούρα ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνε κολλάζ, φωτογραφίες και παραθέσεις εικόνων για να δώσουν ζωή στις απεικονίσεις τους . Κύριο παράδειγμα αποτελεί η πρωτοποριακή για την εποχή αρχιτεκτονική ομάδα Archigram. Έχοντας ως πηγή έμπνευσης την τεχνολογία με απώτερο σκοπό την θεμελίωση μιας νέας πραγματικότητας , χρησιμοποιούνε αποκόμματα από κόμικς, κείμενα και κολλάζ στην προσπάθειά τους να προωθήσουν τις ιδέες τους . Το στυλ τους προκαλούσε την δημιουργία μιας θορυβώδoυς φουτουριστικής πόλης όπου το οικείο και το άγνωστο ταυτίζονταν στις τρισδιάστατες αρχιτεκτονικές απεικονίσεις.
Theatre of Besançon by Ledoux.
Στυλ του Bauhaus
Παρόμοιο τρόπο σκέψης στις απεικονίσεις υιοθέτησε και το αρχιτεκτονικό γραφείο Superstudio στην Φλωρεντία . Το μότο τους “ continuous movement ” προβαλλόταν ως μια “ negative utopia ” με στόχο να προειδοποιήσει για τι αυτοί οραματιζόντουσαν ως μέλλον της αρχιτεκτονικής. Τα έργα τους , αποτελούμενα από άπλετους λευκούς άξονες οι οποίοι εκτείνονταν σε όλο το μήκος του πλανήτη, λειτουργούσαν ως κριτική στην παγκοσμιοποίηση καθώς και την καταστροφή της τοπικής κουλτούρας και διαφορετικότητας . Η έκθεση των έργων τους δημιούργησε μια τρισδιάστατη αρχιτεκτονική απεικόνιση που ήταν πιο ενδιαφέρουσα και προσβάσιμη από το ευρύ κοινό , γεγονός που εκπλήρωνε τις επιθυμίες τους να την χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο πολιτικής και κοινωνικής κριτικής .
Archigram’s Walking City proposal.
New-New York, 1969. This drawing was displayed as part of the exhibition
“Drawing Ambience: Alvin Boyarsky and the Architectural Association” © Superstudio